Back in Belanda
Door: Jorine Lokkerbol
Blijf op de hoogte en volg Jorine & Pascal
17 Januari 2011 | Nederland, Ede
Het is ongelofelijk hoe koud het is in Nederland. Ik had me geprobeerd voor te bereiden, maar dat is helaas niet gelukt. Ik zit hier nu met 3 lagen kleren, een koude neus en bevroren handen dit verhaal te typen.
Ik zal jullie nog vertellen over de laatste week in Bandung.
Zondag ben ik naar de familie van Lubay geweest om afscheid te nemen. Het was raar om daar voor de laatste keer te zijn, omdat ze toch wel echt als familie zijn gaan voelen de afgelopen maanden. Na een heerlijke dag rondhangen, kletsen, eten en spelen met de kinderen, hebben we elkaar een dikke knuffel gegeven en kwamen de tranen bij iedereen. Ik had niet gedacht dat het zo moeilijk was! Ik hoop dat ik ze ooit nog een keer terug kan zien en als ik weer in Indonesië ben, ga ik ze zeker opzoeken!
Maandag en dinsdag begon het inpakken en het afscheid nemen. Faisal moest voor trainingen naar Yogja, dus hij kwam maandag al afscheid nemen van Karlijn en mij (Linda en Jeroen waren nog niet thuis van Bali). We hebben samen gegeten en na een dramashow van Faisal, ging hij eindelijk naar huis.
Tevens waren we nog druk met voorbereidingen, want woensdagmorgen hebben we een 2 uur durende presentatie gehouden over PMT en BA. Dit wilde we nog graag doen om studiepunten te halen en mr. Bambang was nog steeds erg geïnteresseerd. Nadat het een paar keer uit was gesteld, hebben we de presentatie toch op de valreep nog kunnen houden. Het was een groot succes, waarbij we hopelijk duidelijk hebben kunnen maken wat het is en vooral ook wat het verschil is.
Woensdag na de presentatie, hadden we ‘openhuis’. We hadden iedereen die we kenden uitgenodigd om langs te komen bij ons thuis, om afscheid te nemen. Een hoop mensen zijn nog langs geweest om even wat te drinken en goodbye te zeggen. Erg leuk!
Donderdagmorgen zijn Linda en ik nog voor de laatste keer (voor 2,5 euro) naar de kapper geweest en hebben we gegeten bij ‘de buurman’ (een restaurantje ernaast, waar we vaak hebben gegeten en we wilden de man nog even gedag zeggen). ’s Middags waren we uitgenodigd om te gaan lunchen met de Dean (decaan) van de UPI. We zagen er een beetje tegenop maar tijdens e ontmoeting in zijn kantoor had hij het hoogste woord en maakte een hoop grappen. De grootste grap vond ik nog, dat hij ons uitnodigde om te gaan lunchen.. maar zelf niet meeging! Ha! Dus zijn we samen met mr. Yus en Mr. Bambang (die deze dag is gepromoveerd tot onder decaan, de plaats van mr. Agus heeft ingenomen) gaan lunchen. Gekke Indonesiërs…
Na de lunch zijn we nog weer terug naar het weeshuis gegaan. We hadden beloofd om nog een keer terug te komen om te eten (en geld te doneren) maar dat eten hadden we geen tijd mee voor. We hebben een deel van ons sponsorgeld aan dit weeshuis gedoneerd en onze kleren die we niet meenamen terug naar Nederland (lees: niet meer in de koffer pasten). Het was ontzettend leuk, dat ze meer blij leken met de kleren dan met het geld (net zoals met de materialenbox die we eerder al hadden gegeven). “Als jullie ooit nog eens verdwaald zijn in Bandung, met jullie pappie en jullie mammie, kunnen jullie altijd langskomen”. Gastvrije Indonesiërs…
’s Avonds hadden we ons afscheidsmaal. We waren bij mr. Agus thuis uitgenodigd, samen met de betrokken leraren en alle buddies. Het was een toffe avond, om nog met z’n alle bij elkaar te zijn en afscheid te nemen. We hebben heerlijk gegeten en gekletst. We hadden voor iedereen een afscheidskadootje (een foto, een memobordje en dropjes) zodat ze ons niet kunnen vergeten.
Gelukkig bleven er nog een paar buddy’s slapen zodat we vrijdagmorgen ook nog wat afscheid hadden te nemen..
Vrijdagmorgen bestond uit de koffer dicht proberen te krijgen, afscheid nemen van de buddies en mijn beste maatje Lubay en de deur achter ons dichtdoen terwijl we op weg gingen naar het vliegveld.
Tranen..
Mijn terugreis naar Nederland is goed verlopen. De vlucht verliep vlot, al heeft de reis van deur in Indonesie tot vliegveld in Nederland 24 uur geduurd. Het was alleen maar donker tijdens de vlucht, dus na de tussenstop in Kuala Lumpur en de tweede keer warm eten, hebben we lekker films gekeken en geslapen (zodat we nog niet over de thuiskomst hoefden na te denken). Met gemengde gevoelens landden we op Nederlandse bodem op zaterdag 15 januari om 05.50 uur. Na een uurtje wachten op de bagage, kon ik eindelijk m’n moeder, oma en pascal knuffelen.
Na nog even koffie te hebben gedronken op het vliegveld, gingen we naar huis en kon ik Maxi mijn hond weer knuffelen. Vreemd hoor, om weer thuis te zijn! De rest van het weekend heb ik alle familie weer gezien en heb ik bijna 15 uur geslapen. Toen ik wakker werd moest ik toch even om me heen voelen waar ik was…
Ik wil graag iedereen bedanken die mijn gesponsord heeft door een bijdrage te geven voor het sponsorgeld. Vooral mijn vrienden en familie en in het bijzonder Martijn van der Klis van Restaurant Monsieur Jacques.
Geld is in Indonesië zo veel meer waard. Dus met het geld konden we enorm veel doen. Onder andere hebben we nieuwe materialen voor de scholen gekocht, nieuwe materialen voor de ‘nieuwe’ scholen van het project, geld en materialen voor het weeshuis en geld aan de slachtoffers van de uitgebarsten vulkaan Merapi. De rest van het geld wordt door respo International besteed aan ons project en aan het project in Ethiopië. Namens de mensen in Indonesië en meneer Ben van het weeshuis, ontzettend bedankt!
Bedankt allemaal voor jullie reacties, mailtjes, kaarten en smsjes. Echt super lief dat jullie allemaal meegeleefd hebben.
Mijn stage in Indonesië was een ervaring die ik nooit zal vergeten en waarvan ik een hoop heb geleerd. Ik heb gezien dat het leven in Nederland vol met regeltjes zit, dat Moslims hele lieve mensen zijn en dat 3 keer per dag Nasi eten nog zo erg niet is.
Terima kasih dan sampai jumpa! (Bedankt en tot ziens)
Jorine
Ik zal jullie nog vertellen over de laatste week in Bandung.
Zondag ben ik naar de familie van Lubay geweest om afscheid te nemen. Het was raar om daar voor de laatste keer te zijn, omdat ze toch wel echt als familie zijn gaan voelen de afgelopen maanden. Na een heerlijke dag rondhangen, kletsen, eten en spelen met de kinderen, hebben we elkaar een dikke knuffel gegeven en kwamen de tranen bij iedereen. Ik had niet gedacht dat het zo moeilijk was! Ik hoop dat ik ze ooit nog een keer terug kan zien en als ik weer in Indonesië ben, ga ik ze zeker opzoeken!
Maandag en dinsdag begon het inpakken en het afscheid nemen. Faisal moest voor trainingen naar Yogja, dus hij kwam maandag al afscheid nemen van Karlijn en mij (Linda en Jeroen waren nog niet thuis van Bali). We hebben samen gegeten en na een dramashow van Faisal, ging hij eindelijk naar huis.
Tevens waren we nog druk met voorbereidingen, want woensdagmorgen hebben we een 2 uur durende presentatie gehouden over PMT en BA. Dit wilde we nog graag doen om studiepunten te halen en mr. Bambang was nog steeds erg geïnteresseerd. Nadat het een paar keer uit was gesteld, hebben we de presentatie toch op de valreep nog kunnen houden. Het was een groot succes, waarbij we hopelijk duidelijk hebben kunnen maken wat het is en vooral ook wat het verschil is.
Woensdag na de presentatie, hadden we ‘openhuis’. We hadden iedereen die we kenden uitgenodigd om langs te komen bij ons thuis, om afscheid te nemen. Een hoop mensen zijn nog langs geweest om even wat te drinken en goodbye te zeggen. Erg leuk!
Donderdagmorgen zijn Linda en ik nog voor de laatste keer (voor 2,5 euro) naar de kapper geweest en hebben we gegeten bij ‘de buurman’ (een restaurantje ernaast, waar we vaak hebben gegeten en we wilden de man nog even gedag zeggen). ’s Middags waren we uitgenodigd om te gaan lunchen met de Dean (decaan) van de UPI. We zagen er een beetje tegenop maar tijdens e ontmoeting in zijn kantoor had hij het hoogste woord en maakte een hoop grappen. De grootste grap vond ik nog, dat hij ons uitnodigde om te gaan lunchen.. maar zelf niet meeging! Ha! Dus zijn we samen met mr. Yus en Mr. Bambang (die deze dag is gepromoveerd tot onder decaan, de plaats van mr. Agus heeft ingenomen) gaan lunchen. Gekke Indonesiërs…
Na de lunch zijn we nog weer terug naar het weeshuis gegaan. We hadden beloofd om nog een keer terug te komen om te eten (en geld te doneren) maar dat eten hadden we geen tijd mee voor. We hebben een deel van ons sponsorgeld aan dit weeshuis gedoneerd en onze kleren die we niet meenamen terug naar Nederland (lees: niet meer in de koffer pasten). Het was ontzettend leuk, dat ze meer blij leken met de kleren dan met het geld (net zoals met de materialenbox die we eerder al hadden gegeven). “Als jullie ooit nog eens verdwaald zijn in Bandung, met jullie pappie en jullie mammie, kunnen jullie altijd langskomen”. Gastvrije Indonesiërs…
’s Avonds hadden we ons afscheidsmaal. We waren bij mr. Agus thuis uitgenodigd, samen met de betrokken leraren en alle buddies. Het was een toffe avond, om nog met z’n alle bij elkaar te zijn en afscheid te nemen. We hebben heerlijk gegeten en gekletst. We hadden voor iedereen een afscheidskadootje (een foto, een memobordje en dropjes) zodat ze ons niet kunnen vergeten.
Gelukkig bleven er nog een paar buddy’s slapen zodat we vrijdagmorgen ook nog wat afscheid hadden te nemen..
Vrijdagmorgen bestond uit de koffer dicht proberen te krijgen, afscheid nemen van de buddies en mijn beste maatje Lubay en de deur achter ons dichtdoen terwijl we op weg gingen naar het vliegveld.
Tranen..
Mijn terugreis naar Nederland is goed verlopen. De vlucht verliep vlot, al heeft de reis van deur in Indonesie tot vliegveld in Nederland 24 uur geduurd. Het was alleen maar donker tijdens de vlucht, dus na de tussenstop in Kuala Lumpur en de tweede keer warm eten, hebben we lekker films gekeken en geslapen (zodat we nog niet over de thuiskomst hoefden na te denken). Met gemengde gevoelens landden we op Nederlandse bodem op zaterdag 15 januari om 05.50 uur. Na een uurtje wachten op de bagage, kon ik eindelijk m’n moeder, oma en pascal knuffelen.
Na nog even koffie te hebben gedronken op het vliegveld, gingen we naar huis en kon ik Maxi mijn hond weer knuffelen. Vreemd hoor, om weer thuis te zijn! De rest van het weekend heb ik alle familie weer gezien en heb ik bijna 15 uur geslapen. Toen ik wakker werd moest ik toch even om me heen voelen waar ik was…
Ik wil graag iedereen bedanken die mijn gesponsord heeft door een bijdrage te geven voor het sponsorgeld. Vooral mijn vrienden en familie en in het bijzonder Martijn van der Klis van Restaurant Monsieur Jacques.
Geld is in Indonesië zo veel meer waard. Dus met het geld konden we enorm veel doen. Onder andere hebben we nieuwe materialen voor de scholen gekocht, nieuwe materialen voor de ‘nieuwe’ scholen van het project, geld en materialen voor het weeshuis en geld aan de slachtoffers van de uitgebarsten vulkaan Merapi. De rest van het geld wordt door respo International besteed aan ons project en aan het project in Ethiopië. Namens de mensen in Indonesië en meneer Ben van het weeshuis, ontzettend bedankt!
Bedankt allemaal voor jullie reacties, mailtjes, kaarten en smsjes. Echt super lief dat jullie allemaal meegeleefd hebben.
Mijn stage in Indonesië was een ervaring die ik nooit zal vergeten en waarvan ik een hoop heb geleerd. Ik heb gezien dat het leven in Nederland vol met regeltjes zit, dat Moslims hele lieve mensen zijn en dat 3 keer per dag Nasi eten nog zo erg niet is.
Terima kasih dan sampai jumpa! (Bedankt en tot ziens)
Jorine
-
17 Januari 2011 - 14:54
Annieke:
Thanks voor het meelezen met je verhalen uit Indonesië!! Ik zit je verhaal weer met een grote glimlach te lezen. Jullie hebben daar geweldige dingen gedaan!!! Tot snel; liefs Annieke -
17 Januari 2011 - 15:04
Mathias:
En het wordt de komende dagen alleen nog maar kouder haha :p -
17 Januari 2011 - 15:57
Esther:
Je hebt inderdaad een hoop meegemaakt en gedaan wat je je leven niet meer zal vergeten!
Tot de 27ste op de CALO!
Groetjes Esther -
17 Januari 2011 - 16:20
Lieke:
Alweer een leuk verslag! Vond het erg leuk om ze allemaal te lezen en mee te leven met jullie belevenissen daar! Nu lekker wennen in Nederland,en tot snel! X Lieke -
17 Januari 2011 - 18:20
Pascal:
Ik ben erg blij dat je weer terug bent..
Ik hoop dat je tijdens de reis veel geleerd hebt..
Alleen het feit van 4 maanden van huis is al heel erg leerzaam..
Ik kan daar over mee praten.. ook als is het wel anders..
Tot snel :)
je vriendje.. -
18 Januari 2011 - 10:21
Desiree:
Jorine, bedankt voor je verslagen. Het was interessant om met je mee te kunnen leven en te
lezen wat je allemaal hebt gezien , gedaan en meegemaakt in een totaal andere wereld. Ook, dat
je een andere kijk hebt gekregen op de levenswijze in Indonesié en hoe tevreden je ook kunt zijn
met weinig.Dit neemt niemand je meer af.
Liefs van Oma D. -
18 Januari 2011 - 15:20
Marjolein:
Welkom terug in ons kkkoude landje!!
Het was echt geweldig om via je mails, je avonturen in indonesië mee te beleven.
Als je weer helemaal in het nederlandse leven bent ingeburgerd gaan we met de meiden wat leuks doen!!!!
Groetjes! -
19 Januari 2011 - 07:12
Bianca:
Hoewel iedereen blij is dat je weer terug bent, zal het voor jou wel even wennen zijn. Niet alleen aan de temperaturen... Paul en ik vonden het geweldig dat wij je in Bandung hebben kunnen zien, al is dat alweer even geleden! Hopelijk heb je een geweldige tijd gehad die je nooit zult vergeten!
Tot snel! -
28 Januari 2011 - 15:26
Edwin:
Was ontzettend leuk en ook leerzaam om te lezen. Denk dat je veel geleerd en beleefd hebt.. je bent weer een wijzer mens geworden. Naud en Emmì vinden overigens dat ze ook wel binnen mogen spelen met water en de bellenblaas.... haha
tot snel Edwin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
